Ana Llamazares is  afkomstig van Asturië. Als kersverse moeder verliet ze drie jaar geleden Spanje om zich samen met haar Spaanse partner in Sterrebeek te vestigen. De reden? Eenvoudig: haar partner kreeg als doctor in de biochemie een baan in België. Met de krappe Spaanse arbeidsmarkt was de keuze snel gemaakt.

KUNSTHISTORICA

Na haar studies kunstgeschiedenis, werkte Llamazares als onderzoekster. Ze is gefascineerd door de periode eind 19e begin 20e eeuw. ‘De tijd van de industrialisatie. Mensen verlieten het platteland om in de fabrieken in de stad te gaan werken. De economie werd alsmaar afhankelijker van de industriële productie in plaats van de landbouw.'

'Ook in de kunst bewoog er heel wat. Zo ontwierp de Spaanse architect Gaudi in een nooit eerder geziene stijl een indrukwekkende kerk in Barcelona. Het was de tijd van surrealistische schilders zoals Salvador Dali en René Magritte. Zij deden elk op hun manier zaken die nog nooit tevoren waren gedaan. Ze verlegden grenzen en het is precies dat wat me zo boeit aan die tijd.’

GEBOEID DOOR DE BELGISCHE CULTUUR

Llamazares wil nog veel over onze Belgische cultuur leren. ‘Jullie hebben zo’n rijke cultuur. Ik vind het dan ook belangrijk dat ik Nederlands leer. Het is alleen door de Nederlandse taal te spreken dat ik jullie cultuur nog beter kan begrijpen.'

'Weet je wat ik het meest waardeer aan onze Belgische ervaring? We hebben geleerd om met andere ogen te kijken.'

'Maar eerlijk, het is een moeilijke taal. De manier waarop jullie zinnen opbouwen, is voor mij niet evident. Ook al volg ik nu al twee jaar Nederlandse les, ik spreek het nog niet zo vlot als ik zou willen. ’

EEN WERELDBURGER VAN DRIE

Of het haar niet zwaar valt om als jonge moeder in een vreemd land terecht te komen. ‘Dat was wennen. Alles was nieuw. Ik sprak jullie taal niet, maar kende ook jullie gewoontes niet. Er waren heel wat zaken waar ik moest zien achter te komen. Zoals: waar is het dichtstbijzijnde ziekenhuis? Hoe organiseren jullie kinderopvang? Hoe spreek je iemand op een formele en informele manier aan?'

'Achteraf bekeken ben ik blij dat ik zo’n ervaring heb meegemaakt. Omdat er geen mama of papa in de buurt is, ben je op jezelf aangewezen. Daardoor word je zelfstandiger, zelfredzamer en zelfzekerder. Ik ben in ieder geval trots dat we erin geslaagd zijn hier een nieuw leven op te bouwen en dat onze zoon hier kan opgroeien te midden van zovele nationaliteiten. Eigenlijk is hij nu al een wereldburger’, lacht ze.

ANDERE BRIL

Llamazares is verzot op de zee. Vroeger maakte ze veel strandwandelingen langs de Asturische kust. De frisse zeelucht, de wind in de haren, een beetje zon op de huid; ze kon er zo van genieten. ‘Die wandelingen langs onze uitgestrekte kust mis ik. Er zijn gelukkig vele andere dingen die we in de plaats krijgen. Zoals de mooie bossen van Tervuren, de heerlijke wafels en de winters met sneeuw. 'Al moet ik toegeven dat ik na één week sneeuw het wel gehad heb.'

'Weet je wat ik het meest waardeer aan onze Belgische ervaring? We hebben geleerd om met andere ogen te kijken. Wat vanuit Spaans oogpunt vanzelfsprekend is, is dat niet altijd vanuit Belgisch standpunt. Eenmaal je dat begrijpt, ga je je milder opstellen ten opzichte van de andere.’