Dit park heeft door de jaren heen steeds meer betekenis voor mij gekregen. Als meisje kwam ik hier met mijn vader joggen. Als puber met de vrienden picknicken. Vandaag komen mijn beste vriendin Jana en ik hier regelmatig samen. Voor een wandeling waarin we onze hoofden lichter maken en onze harten luchten’, zegt Coorevits.

ONTLADING

Gwenn en Jana kennen elkaar van in de kleuterklas. Toen al vonden ze het leuk om in elkaars gezelschap te vertoeven. Vandaag – 20 jaar later – zijn ze echte hartsvriendinnen. Soulsisters die niet veel woorden nodig hebben om elkaar te begrijpen. ‘Ik kijk echt uit naar onze wandelingen in het park. Bij Jana kan ik helemaal mezelf zijn, hoef ik geen blad voor de mond te nemen en kan ik mijn diepste gedachten en gevoelens delen.

Voor ons is dit park de ideale plek om in elkaars gezelschap tot rust te komen. Terwijl we stappen, vertellen we elkaar ronduit over wat we de voorbije weken hebben beleefd. Het voelt als een ontlading. Alsof we alle stress waarmee we zitten, achter ons kun-nen laten en met hernieuwde energie aan een nieuwe week kunnen beginnen.’

OOG IN OOG MET GESCHIEDENIS

Coorevits houdt vooral van het historisch kader van dit park. ‘Ken je de plek met zicht op de aangelegde vijver en het museum? Met een beetje verbeelding voert dat beeld je toch terug naar de 19e eeuw? De tijd waar elegantie en niet efficiëntie vooropstond. Het zal je dan ook niet verbazen dat ik niet zo enthousiast ben over het moderne gebouw dat ze naast het museum aan het optrekken zijn.

Ik vind het net prachtig dat het majestueuze gebouw en de sierlijk aangelegde vijver je op geen enkel vlak aan onze moderne tijd doen denken. Dat stukje sprookje dat het park uitstraalt, is precies wat me aantrekt. Zoals die plek in het park waar de ruïnes van het hertogelijk kasteel zich bevinden. Daar sta je oog in oog met de geschiedenis. Dat gevoel wil ik behouden.’

DE WAARDE VAN HET VERLEDEN

Vanwaar het verlangen om de band met het verleden te bewaren? ‘Als Tervuren vandaag een plek is met een bepaalde aantrekkingskracht, dan komt dat toch omdat de generaties voor ons Tervuren vorm hebben gegeven. In mijn job als medewerkster van het vrijetijdscentrum van Tervuren, leer ik over de geschiedenis van onze gemeente. En hoe meer ik dat verleden begrijp, hoe meer ik mijn streek ga waarderen.’

Verleden en heden, voor Coorevits zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat ze daar van overtuigd is, vertelt een tatoe op haar rechterarm. Het is het beeld van het oneindigheidsteken met daarop de woorden believe en strong en vogels die hun vleugels uitslaan. ‘Deze tatoe heb ik na het overlijden van mijn opa laten zetten.’

‘Hij heeft me twee belangrijke levenslessen geleerd: blijf in jezelf geloven en blijf het goede in de mens zien. Hij kon mij als geen ander overtuigen om positief in het leven te staan. Hij mag er dan weliswaar niet meer zijn, zijn levensmotto blijft altijd bij mij, zo lang ik leef.’