De grootste uil in Europa, de oehoe, is een vogel die qua postuur alle andere familieleden ver achter zich laat. Dat hoeft niet te verbazen met een lichaamslengte van meer dan zeventig centimeter en een vleugelwijdte van bijna twee meter. Zo’n postuur is indrukwekkend. Een keer gezien, en je vergeet het nooit meer.
Kort na de Tweede Wereldoorlog verdween de vogel uit ons land. Belangrijkste boosdoeners: opkomende pesticiden als DDT en de intense jacht op deze dieren. Dat was trouwens de algemene teneur in zowat heel Europa.
Maar met zijn officiële bescherming en grote herintroductieprojecten in Duitsland keerde het tij. In 1997 broedde het eerste geval in Nederland, in 2005 bij ons in Limburg. De uitbreiding was aarzelend tot 2012 – 2018, maar sindsdien gaat het redelijk snel.
In 2022 bracht men twee oehoes binnen in het Vogelopvangcentrum in Malderen. Ze werden enkele weken later vrijgelaten in Buggenhoutbos. Vandaag vliegen er dieren in alle Vlaamse provincies, en ook vanuit het Brussels Gewest zijn intussen al waarnemingen gemeld. Hier en daar is er zelfs sprake van vermoedelijke broedgevallen in de Rand rond Brussel.
Het is zo goed als zeker dat de soort hier vaste voet aan de grond zal krijgen. Waar, wanneer en met hoeveel is moeilijk te voorspellen. De prooisoorten zullen het eerder weten dan wij: knaagdieren, egels, zoogdieren, kleinere vogels, … allemaal komen ze in aanmerking om in een oehoemaag terecht te komen.
Als je weet dat zelfs de buizerd en de havik niet veilig zijn, dan weet je het wel. We hebben te maken met een nieuwe toppredator, zoals ook de wolf er eentje is. En zo is de oehoe een levend bewijs dat de natuur in een razendsnelle evolutie verkeert.
