Favorieten uit Iran van Farideh Ghalandari
Favoriet gerecht
Baghala ghatogh: omelet van ei en tomaten.
Favoriete plek
Bloementuin van Shiraz.
Mooiste herinnering
Mijn vader die elk jaar voor Noroez (Perzisch nieuwjaarsfeest) ons huis wit schilderde en viooltjes in de moestuin plantte.
Het oorspronkelijke plan was nochtans om naar de Verenigde Staten te emigreren. ‘Eerst zouden we een tijdje bij een Iraanse vriend in België verblijven en dan de oversteek naar Amerika maken. Maar het lot neemt soms rare wendingen. Wij zijn in België gebleven en onze vriend is naar de Verenigde Staten verhuisd.’
Bezig bijtje
De voorbije jaren heeft Ghalandari niet stilgezeten. Dat merk je aan haar kennis van het Nederlands en de initiatieven die ze nam. ‘Achttien jaar geleden hebben we Zaman Nou opgericht, een Vlaams-Perzische toneelvereniging. Onze doelstelling is eenvoudig: Iranïers en Vlamingen dichter bij elkaar brengen via cultuur. Cultuur leert ons dat we allemaal mensen met gelijkaardige verlangens en gevoelens zijn. In Iran kwam ik in contact met straattheater. Het zette me ertoe aan drama te studeren.’
Begin dit jaar startte Ghalandari een naaiatelier. ‘Het idee is ontstaan toen we de voorbereidingen deden voor het Noroez festival. Noroez is het Perzische nieuwjaarfeest dat elk jaar rond het begin van de lente plaatsvindt. We hadden nood aan traditionele klederdracht en besloten die zelf te maken. We zijn vastbesloten ermee door te gaan tot we een heel kledingarchief hebben aangelegd.’
Het eeuwige, nieuwe begin
Het woord ‘noroez’ is gevallen. In de Perzische cultuur is het een belangrijk begrip. Norouz staat voor ‘nieuwe dag’, de terugkeer van de lente, de zon, het licht. Het symboliseert de hernieuwing van het leven en de hoop op een betere toekomst.
‘Op 21 maart vieren wij het lentefeest. Dat wij anderen met die eeuwenoude traditie nu ook in Brussel, Vlaanderen en België via het Noroez festival kunnen laten kennismaken, vind ik subliem. Noroez leeft in Brussel. Het feest herinnert ons eraan dat het leven altijd opnieuw begint. En dat de lente aan iedereen toebehoort.’ Ghalandari gelooft in de verbindende kracht van cultuur. Zij houdt ook een stevig pleidooi voor meer wandeltochten waaraan mensen van allerlei achtergronden kunnen deelnemen. ‘Al wandelend leer je elkaar beter kennen.’
Taalliefhebber
Ghalandari houdt van de Perzische poëzie. In het bijzonder van de gedichten van Khayyam Neyshabouri. Hij schreef in kwatrijnen, verzen die uit vier regels zijn opgebouwd. Een voorproevertje:
‘Mensen spreken van de hemel –
er is geen andere hemel dan hier;
Mensen spreken van de hel –
er is geen andere hel dan hier;
Mensen spreken van het hiernamaals en toekomstige levens
O liefde, er is geen ander leven dan hier.’
Wat ziet ze als zij naar de toekomst kijkt? ‘Ik hoop dat de toekomst een frisse wind en nieuwe energie met zich meebrengt. Laten we onze jongere generatie, van welke afkomst ook, steunen. Zij zijn onze toekomst. Hoe meer zij zich gesteund voelen, hoe beter zij geplaatst zijn om onze samenleving van morgen een duurzame en humane vorm te geven.’
