Het inzicht kwam volgens de Nederlandse zangeres en muzikante onverhoeds, vorige herfst na een concert van Nick Cave en Warren Ellis. ‘Het was geweldig. Er liep heel wat mis op het podium, maar achteraf had je de indruk dat er iets veranderd was en werd het mij duidelijk dat muziek die gewoon mooi wil zijn mij niet meer interesseert. Ook ik ben op zoek naar iets dat de ruimte kan veranderen. Na dat concert snapte ik waarom ik me bij bepaalde mensen in mijn kracht gezet voel. Personen die zelf rauw en wat fucked up zijn geven me het veilige gevoel dat ik alles mag zijn en niet alleen een gepolijste versie van mezelf.’

Om die reden is ze ook uit Isbells gestapt, de Leuvense band waarvan ze ruim tien jaar deel uitmaakte. ‘Dat zijn geen leuke gesprekken, maar het was kiezen tussen loyaal zijn aan hen of aan mijn muziek, en dan kies ik altijd voor de muziek. Vanuit mijn opvoeding heb ik meegekregen om diplomatisch te zijn en harmonie na te streven, maar eigenlijk werkt dat niet voor mij.’

Acda is afkomstig uit het Noord-Brabantse Helmond, maar ging op 17-jarige leeftijd haar muze, de muziek, achterna. Na passages in Utrecht en Eindhoven zocht ze haar heil in België, waar haar carrière als singer-songwriter langzaam op gang kwam.

Luisterende versus springende Nederlanders

Met de vaak veranderende coronamaatregelen probeert Acda niet te veel te verwachten. ‘Als iets niet kon doorgaan, kwam dat telkens vreselijk hard binnen. Toen we opnieuw mochten optreden, was dat raar en leuk tegelijk. We zaten elkaar met grote ogen aan te staren in de auto: is dit echt aan het gebeuren? Ik vind het superfijn om liedjes te schrijven, maar live spelen is cruciaal. De energie die je op een podium van je muzikanten en het publiek krijgt, is ongeëvenaard. Dan laat ik mijn liedjes los tot ik er niets meer over te zeggen heb.’ Niels Van Heertum, die op haar jongste plaat Saturday Moon euphonium speelt, verwoordde het in de toerbus als volgt: ‘Halverwege het tweede nummer van een concert voelen we dat Chantal eigenlijk niet meer daar is en volgen we haar blindelings.’

‘Ik wil inderdaad dat het vertrekt’, beaamt Acda, die vond dat de lockdowns een groter effect hadden op het Nederlandse dan op het Belgische publiek. ‘Nederland is vaak de hel voor singersongwriters omdat het er zo rumoerig is, maar gek genoeg werd er daar nu beter geluisterd. Ik was gechoqueerd.’ (lacht) Wat er na bijna twintig jaar in België nog van Nederland in haar zit? ‘Terschelling. Ik ben een eilandmens, dus daar ga ik graag naartoe. Soms heb ik heimwee naar de humor. Ik ben een grote Hans Teeuwen-fan. In Vlaanderen, waar men wat angstiger is, heb ik het gevoel dat ik me een beetje moet inhouden. In Nederland springt men makkelijker, en aan een tankstation kan iemand je enthousiast toeroepen ‘Goeiedag, fijne dag nog vandaag!’ Dat mis ik soms wel. Maar na een week ben ik dat beu en weet ik weer waarom ik hier woon.’ (lacht)

Alles op instinct

Ondertussen blijft de zangeres bezig met oude en nieuwe projecten. Zo is ze als verwoed paardenliefhebster tijdens de eerste lockdown coaching beginnen geven aan jongeren op een paardenwei in Bornem. In de caravan ernaast nam ze de vocals van Saturday Moon op. De persoonlijke nummers van die plaat wil ze nu herwerken tot duetten. Ook gepland: een tweede plaat van Distance, Light & Sky, haar trio met Eric Thielemans en de Amerikaanse muzikant Chris Eckman, en een eerste album met de Italiaanse pianist Bruno Bavota, waarmee ze vorige zomer muziek is beginnen uitwisselen en inmiddels een deal tekende bij een label uit New York.

Dat laatste contrasteert met de weg die ze aflegde. ‘Ik kan geen noten lezen en doe alles op instinct. Dat maakte me in het begin van mijn carrière onzeker, waardoor het lang duurde voor ik een soloalbum durfde uit te brengen.’ Op Pùwawau (uit 2019) en tijdens opvoeringen van Koyaanisqatsi, de heftige cultfilm over de klimaatverandering waar ze samen met Thielemans een nieuwe score bij schreef, stapt ze bewust uit die comfortzone. ‘Eerst was ik alleen maar singer-songwriter, nu improviseer ik meer. In Koyaanisqatsi speel ik synths en doe ik allerlei rare dingen met mijn stem. Vooral het schreeuwen werkt super bevrijdend.’

VR · 4 FEB · 20.00
Saturday Moon
Chantal Acda
Zaventem, CC De Factorij, 02 307 72 72