Boven de wolken. Het is de titel van het lievelingsliedje van de moeder van Peter Eckstein. Het is ook de plek waar hij graag vertoeft. Reizen is zijn leven.

De terugkeer naar een verloren paradijs. Die sfeer roept Simona Mihaela Stoia met haar schilderijen op. ‘Mijn werken onthullen iets dat dieper gaat dan de werkelijkheid.’

Iyad Bitar is de trotse oprichter van een industriële bakkerij in Zellik, en de nog trotsere echtgenoot en vader van twee zoontjes.

‘Wij mogen de klok niet terugdraaien.’ Barbara Mora Varela heeft het over vrouwenrechten. Een nobel doel dat ook haar Mexicaanse grootmoeder en moeder na aan het hart lag.

Het zijn wijze woorden van Khaled Mostafa. Hij gebruikt ze als chef-kok om zijn gerechten op smaak te brengen, maar ook om in het leven stap voor stap vooruit te geraken.

Aida Ponce Del Castillo uit Tervuren pleit voor een correcte regelgeving wat betreft nieuwe technologieën. Omdat het belangrijk is dat zij de mens blijven dienen.

‘Toen ik twintig jaar geleden voor het eerst vanuit mijn appartement in Brussel het oranje avondlicht zag, wist ik dat België mijn thuisland zou blijven’, zegt Jon Echanove uit Tervuren.

De volksverteller struint fluitend door de straten, legt elke dag als een volleerd reporter zijn oor te luister bij Jan en alleman - liefst bij Jan in een winkelstraat in de Rand -, smikkelt speculaas, speculoos en marsepein, drinkt af en toe een goede pint om al het leed en de scherpzinnige antwoorden des volks te verwerken.

Braziliaanse positiviteit. Daarmee staat Ana Monteiro in het leven. En daarmee begon ze zes jaar geleden Nederlands te leren, zodat ze vandaag de bezoekers van de bibliotheek in Tervuren met een warme glimlach én in het Nederlands te woord kan staan.

‘Ik wil de connectie met mijn hart niet verliezen.’ Dus besloot Esmeralda Raskin haar leven een nieuwe wending te geven. Binnenkort start ze met een eigen project om vrouwen sterker te maken.

‘Alles heeft een ritme’, zegt Jolie Odia Manzanza. ‘Elke levensfase heeft een eigen ritme. Bewegen en leven op dat ritme kan ons helpen om gelukkige mensen te worden.’

Het was de coronacrisis die Eliza Bucuroiu en haar gezin de stap deed zetten om naar België te verhuizen. ‘Wij wilden dicht bij mijn familie in Sint-Pieters-Leeuw zijn.'

Anja Pohler woont meer dan twintig jaar in België. In het begin was het wennen. Vandaag kijkt ze anders naar ons land dan toen ze hier aankwam. ‘Ik ben gaan houden van de Belgische flexibiliteit.’

Tien jaar geleden kwam Jussi Ccoyllo naar België om haar master te halen. Dat was niet evident. Of zoals zij het zelf samenvat: ‘Het was niet makkelijk, maar niet onmogelijk.’

Het is volop kattentijd. Zelfs als je geen kat in huis hebt, merk je dat aan het gezang van loopse katten in je buurt. En aan de noodkreten van dierenasielen die overstelpt geraken met nestjes kittens. Nog steeds, ondanks de wetgeving die stelt dat elke kat gesteriliseerd en gechipt moet zijn.

‘Ik ben fier Vilvoordenaar te zijn’, zegt Meriama Boukhriss met veel overtuiging. Het belet haar niet om evenzeer trots te zijn op haar Marokkaanse wortels. En niet te vergeten, de Javaanse achtergrond van haar man Karim.

Er hangt een vreemde sfeer in de lucht van mijn stamcafé. De vertrouwde gezichten zijn niet te zien, zelfs niet nu de klanten geen masker meer dragen.

Een zonnige toekomst. Dat ziet Patricia Gonçalves Castro als ze vooruitkijkt. Of de grijze wolken uit haar verleden verdwenen zijn? ‘Opstaan leer je het best door af en toe eens te vallen.’

Op 27 februari was het een kwarteeuw geleden dat de sluiting van Renault Vilvoorde werd aangekondigd. Aan het monument ‘Strijd voor Arbeid’, gemeenzaam ‘De vuist van Poot’ genoemd, woonden enkele tientallen oud-strijders van de onzalige autofabriek een bescheiden herdenkingsmoment bij.

Na vele jaren van leegstand begint de winkelstraat in Vilvoorde te herleven. Lokaal initiatief Broeilab heeft hier een belangrijke rol in gespeeld. Vorige maand kreeg Vilvoorde extra budget van de Vlaamse Regering om de verloedering van de winkelstraten tegen te gaan.

Meestal deed ze er het zwijgen toe, de waardin van de stamkroeg. Ze liet de conversatie aan haar gasten. Maar nu moest ze wel.

Ik hou van Holleken. Alleen de naam al. Holleken! Een waarlijk schoon middelnederlands woord.

Ik was veertien toen Ook voor jou uitkwam, dat was in 1975. Ik kocht de LP die Kris De Bruynes grote doorbraak zou betekenen van mijn schamele spaarcenten in De…

Hebt ge dat gezien in de gazet gisteren?’ Ik voelde aan mijn kleine teen dat hij het tegen mij en tegen iedere andere tooggast had, en dat hij de slimmerik wilde uithangen, hoewel hij dat helemaal niet is.

Veertien was Andrej Babenko toen hij besloot zijn vaderland Oekraïne te verlaten. ‘Ik wilde een leven met meer vrijheid, dacht dat eerst in Sint-Petersburg te vinden, maar vond het uiteindelijk tien jaar later in België.’