Er hangt een vreemde sfeer in de lucht van mijn stamcafé. De vertrouwde gezichten zijn niet te zien, zelfs niet nu de klanten geen masker meer dragen.

Op 27 februari was het een kwarteeuw geleden dat de sluiting van Renault Vilvoorde werd aangekondigd. Aan het monument ‘Strijd voor Arbeid’, gemeenzaam ‘De vuist van Poot’ genoemd, woonden enkele tientallen oud-strijders van de onzalige autofabriek een bescheiden herdenkingsmoment bij.

Ik ben op huizenjacht. En – maar vertel dit niet verder aan mijn Brusselse vrienden – ik kijk hiervoor ook over de gewestgrenzen.

Na vele jaren van leegstand begint de winkelstraat in Vilvoorde te herleven. Lokaal initiatief Broeilab heeft hier een belangrijke rol in gespeeld. Vorige maand kreeg Vilvoorde extra budget van de Vlaamse Regering om de verloedering van de winkelstraten tegen te gaan.

Meestal deed ze er het zwijgen toe, de waardin van de stamkroeg. Ze liet de conversatie aan haar gasten. Maar nu moest ze wel.

En waarde lezer, hoe is het met de mentale gezondheid?

Het regent als ik dit schrijf. Alweer. En er zijn nog volop acties aan de gang voor de slachtoffers van de overstromingen in Wallonië. Maar bij dit weer denk ik toch het eerst aan mensen die al langer dakloos zijn.

Joris Hintjens begon zijn carrière als freelance journalist. 15 jaar lang maakte hij reportages voor zowat alle tijdschriften, kranten en tv-stations die Vlaanderen rijk is. Voor RandKrant schrijft hij afwisselend met Dirk Volckaerts, Fatima Ualgasi en Tom Serkeyn de column mijngedacht.

Ik was veertien toen Ook voor jou uitkwam, dat was in 1975. Ik kocht de LP die Kris De Bruynes grote doorbraak zou betekenen van mijn schamele spaarcenten in De…

Als je een paar jaar in het buitenland gaat wonen, krijg je af en toe weleens last van nostalgie. Meestal gaat het over zintuiglijkheden: de geur van modder in een beekje, het geratel van een oude ophaalbrug, het gewicht van een dienblad met rumpsteak en frietjes in de Resto GB.

Ik heb het ermee gehad! Ik ben het kotsbeu. Echt kotsbeu. Heel die corona toestand. Ik woon op 200 m van het vaccinatiecentrum in Vilvoorde. Op de dag dat ik…

Het café was dicht. Spinrag hing tussen de scharnieren van de voordeur. De waardin had voor de gevel een tafel gezet met een handgeschreven bordje, bengelend aan twee stukskes plakband.

Een tijdje geleden had ik op het internet een discussie over dubbele nationaliteit. Volgens mijn gesprekspartner was het heel simpel: je bent Belg of je bent het niet. En als je hier geboren bent, en je behoudt de nationaliteit van je land van herkomst, dan bewijst dat dat je je niet wil integreren.

Hebt ge dat gezien in de gazet gisteren?’ Ik voelde aan mijn kleine teen dat hij het tegen mij en tegen iedere andere tooggast had, en dat hij de slimmerik wilde uithangen, hoewel hij dat helemaal niet is.

Ik heb het gehad! Nee, geen corona. Ik heb het wel gehad met de overdaad aan berichtgeving over corona.

Politierechtbank, zitting in strafzaken. Aanwezig: politierechter, procureur des Konings, griffier, advocaten en gedagvaarden.

Terwijl ik dit schrijf, waart het coronavirus door ons land. Mensen hamsteren voedsel en - god weet waarom - wc-papier. Volledige huisarrest is - voorlopig - niet verplicht, maar niet-essentiële…

En alweer ben ik hem tegengekomen: Victor Servranckx.

Wit. Ze schilderden hun bussen wit. Een revolutionaire beslissing was dat, begin de jaren negentig.

Tijdens mijn studies Germaanse Filologie leerde ik over de literaire canon. Een officiële canon bestond er toen nog niet. Sinds 2002 bestaat die wel voor de Nederlandstalige literatuur, en in 2015 kwam er eentje vanuit Vlaams perspectief.

Het is, zoals zo vaak, allemaal de schuld van de Romeinen. Met hun lustrumvieringen elke vijf jaar. En van de joden, met hun vijftigjarige jubileumjaren, de Yovel.

Fietsverkeer zit in de lift. In september 2018 telde de provincie Vlaams-­Brabant in de Vlaamse Rand 60% meer fietsers dan in 2014.

'Ik ben tegen het klimaat.’ Niemand had hem iets gevraagd, maar toch, het moest eruit. Het kwam door de krant die hij aan het lezen was. Hij zwaaide met de voorpagina naar de tooghangers om de aandacht te trekken.

Een zaterdag in februari. Ik ben met vrouw en dochter voor een weekendje in Londen. Het is bitter koud, maar aan de strakblauwe hemel staat een welwillend winterzonnetje, het ideale weer voor een fikse wandeling.

Het is merkwaardig. Steeds minder mensen kennen nog écht dialect, maar tegelijk is streektaal nog nooit zo populair geweest.

Rond deze tijd van het jaar schieten ze weer als paddenstoelen uit de grond: de popup winkels. De eindejaarsperiode leent zich natuurlijk zeer goed voor deze trend. Extra winkels en horecagelegenheden zijn welkom op het moment dat we op zoek zijn naar kadootjes.

En, voor de goei gestemd?’ Hij vroeg het meer aan zijn pint dan aan de andere tooghangers.  ‘Ik heb ze niet gevonden op het stemformulier’, zei een ander, zo’n figuur met…

De gepatenteerde knorpot Hugo Camps gaf de kiezer onlangs de ‘incivieke’ raad op 14 oktober thuis te blijven. In een pittige column in De Morgen schreef hij dat de lokale democratie in moreel verval is.

Het is september, en opnieuw zullen in Brussel en de Rand tienduizenden volwassenen enthousiast beginnen aan hun cursus Nederlands voor anderstaligen. Ik heb het altijd een beetje raar gevonden om…

350 euro boete voor voederen zwerfkatten op kerkhof Vilvoorde’. Mijn stad is al op veel manieren in het nieuws gekomen, maar zo? Nee, zo nog niet.

Joris Hintjens was vijftien jaar journalist. Daarna elf jaar ontwikkelaar van windenergieprojecten. Nu bekwaamt hij zich in de digitale cartografie. Voor RandKrant schrijft hij afwisselend met Dirk Volckaerts, Fatima Ualgasi en Tom Serkeyn de column mijngedacht.

Tom Serkeyn is journalist bij RINGtv en violist bij de Vilvoordse muziekgroep Zakdoek. Hij is geboren in Brussel en woont in Peutie. Voor RandKrant schrijft hij afwisselend met Fatima Ualgasi, Joris Hintjens, en Dirk Volckaerts de column mijngedacht.

Dirk Volckaerts was negen jaar hoofdredacteur van Brussel Deze Week. Momenteel werkt hij voor de Europese Commissie. Voor RandKrant schrijft hij afwisselend met Joris Hintjens, Fatima Ualgasi en Tom Serkeyn de column mijngedacht.

Fatima Ualgasi is een geboren en getogen Vilvoordse met internationale roots, literaire ambities en diverse blogs. Voor RandKrant schrijft ze afwisselend met Tom Serkeyn, Joris Hintjens en Dirk Volckaerts de column mijngedacht.

Joris Hintjens was vijftien jaar journalist. Ondertussen is hij elf jaar ontwikkelaar van windenenergieprojecten en sinds zeven jaar randbewoner. Voor RandKrant schrijft hij afwisselend met Dirk Volckaerts, Fatima Ualgasi en Tom Serkeyn de column mijngedacht.