In Petit-Bruxelles is er niet veel dat aan Brussel doet denken. Het is een groep boerderijen langs een straat die de naam van het gehucht draagt. Rond het gehucht liggen wat eentonige kouters. Akker volgt op akker. Wie naar de weidsheid kijkt, begrijpt hoe de taalgrens hier liep, soms langs families, soms langs gehuchten, soms langs de dorpen, meer een gebied dan een lijn.

Zij die langs de grens woonden, gaven er soms een naam aan. Zoals Bever. In het Frans Biévène. Het dorp heeft een naam als een grens: beven – grens in het Keltisch – de taal van onze voorouders vooraleer de Germaanse en Romaanse talen het hier overnamen.

'België is een land tussen de talen', zoals de Duitse schrijver Stefan Zweig het ooit omschreef. De taalgrens doorheen het midden is het rijgsnoer van de Belgische geschiedenis van de laatste eeuw. Naast een geografische grens is het ook een culturele en zelfs mentale scheidingslijn.