Het was een vriendin, die haar reis van Vancouver naar Santiago filmde, die Manon Brulard (34) ertoe aanzette om een pocketcamera en een knoopsgatmicrofoon mee te nemen op haar trip. ‘In Woman don’t cycle wilde ik het vooral hebben over fietsende vrouwen, want anders dan bij mannen gaat het bij hen niet zozeer over snel en competitief zijn, maar over gemeenschap vormen. Voor veel vrouwen die ik onderweg tegenkwam, werkte samen fietsen empowerend.

Samen met haar vriend Dries Van Ransbeeck (31) begon Brulard in februari 2019 in Brussel aan de reis van haar leven. Langs de oevers van de Donau ging het richting Zuid-Oost Europa, waarna via Turkije, Iran, enkele Centraal-Aziatische republieken, China en Zuid-Korea na elf maanden Japan werd bereikt. De 13.500 km lange trip doorkruiste 21 landen en was volgens het WaalsVlaamse koppel een goede manier om elkaar beter te leren kennen – ze vertrokken drie maanden na hun eerste ontmoeting – maar het bleek ook de ideale afwisseling tussen natuurlandschappen, cultuur en gastronomie.

‘We probeerden flexibel te zijn. Zo stond Iraaks Koerdistan eerst niet op ons programma omdat we dachten dat het er niet veilig zou zijn, terwijl het een zalig land bleek om te fietsen en we ze er zelfs een professionele dameswielerploeg hebben ontmoet. We zijn ook langer dan gepland in Turkije gebleven omdat we niet konden weerstaan aan het lekkere eten. In China, verrassend genoeg een erg fijn fietsland, hebben we enkele lange treinverbindingen ingelast zodat we verschillende streken konden verkennen.’

Afhankelijk van de lokale cultuur en infrastructuur hebben ze ongeveer een derde van de nachten gekampeerd, een derde bij mensen thuis gelogeerd en een derde op hotel/B&B. ‘Vooral de gastvrijheid is mij bijgebleven. Als je ergens met de fiets arriveert, zien mensen meteen de inspanning die je hebt gedaan. Dat dwingt respect af. Door de vele spontane ontmoetingen ben ik socialer geworden.’

Economie versus community

De roots van Brulard liggen in Bergen, geen fietsstad. Pas tijdens haar studies in Brussel is ze beginnen fietsen. ‘Ik voelde me er onafhankelijker door. Als vrouw word je op de fiets ook minder lastiggevallen. Dat zette me aan het denken. Ineens besefte ik hoe gendergebonden onze mobiliteit is. Voor mannen is fietsen vaak competitief of iets dat in de vrije tijd gebeurt, terwijl vrouwen ook naar de supermarkt of de school fietsen.’

Een fietsactiviste in Istanbul vertelde haar hoe de brug over de Bosporus voor discussie zorgt. Mannen vonden het stoer dat ze naar de andere kant konden fietsen, terwijl vrouwen een betere infrastructuur dichter bij huis verkozen. ‘Je ziet het ook in Brussel: de fietsostrades rond de stad zijn geweldig, maar in dichtbevolkte wijken pikken auto’s de plek in van de fietsen. De vraag is overal: investeer je om economische redenen of om het leven van bewoners te verbeteren?’

Dat fietsen een krachtig middel kan zijn om een gemeenschap te creëren wil het koppel nu ook in hun professionele leven uitdragen, onder andere met screenings van Women don’t cycle. ‘In april 2020 zijn we bovendien gestart met Welcome to my garden, een onlineplatform waarop mensen hun tuin ter beschikking kunnen stellen van trage reizigers. Dat hoeven geen fietsers te zijn, ook met een ezel of een kajak ben je welkom, zolang er maar geen motor aan te pas komt.’ Intussen maken meer dan 30.000 reizigers gebruik van ruim 4.000 tuinen. Via het nieuwe platform Slowby stippelen de twee ervaringsdeskundigen ook trage trips uit voor reisliefhebbers.

WO – 1 MAA – 20.00
Woman don’t cycle
Meise, GC De Muze van Meise, 02 892 24 40