01 sep '19

‘ Ik wil het niet hebben over vandaag’

4302
door Ines Minten
Wim Vandekeybus schept in zijn voorstelling TrapTown een nieuwe mythe: een universeel verhaal dat iets vertelt over de tijdgeest zonder te vervallen in verhalen uit de krant. Hij vertelt het verhaal met dans, film en muziek.

'Ik wil niet de krant openslaan en het hebben over de politiek van vandaag’, zegt choreograaf Wim Vandekeybus. ‘Ik vind het niet interessant om het over de tijdgeest van nu te hebben.’ Maar als je dat doet via een omweg, wordt het wel weer boeiend. Iets wat je nu uitvindt, maar dat terugblikt naar oude verhalen en daardoor universele waarde krijgt.

In zijn overvolle agenda maakt Vandekeybus tijd voor een telefoongesprek vanuit Griekenland. Hij is er met theatermaker Ivo Van Hove voor de opvoering van diens Electra/ Orestes in het openluchttheater van Epidaurus.
Vandekeybus maakte de choreografie voor het stuk. De plek levert het ultieme bewijs van de eeuwigheidswaarde van mythes. ‘Er hangen foto’s van alle Griekse klassiekers die hier ooit zijn opgevoerd’, vertelt de choreograaf. ‘Medea zit er een stuk of vijftien keer tussen, de Bacchanten, Electra, Iphigeneia,… Die verhalen blijven sterk. Ik vind dat de tijd waarin we leven ons moet beïnvloeden om nieuwe mythes te bedenken.’

TrapTown neemt de toeschouwer mee naar een parallel universum, ontdaan van tijd en ruimte. Oerconflicten domineren. De macht in de stad is in handen van een burgemeester die zich bij emotionele conflicten kan transformeren in een arend. ‘Zo kan hij altijd de stilte opzoeken.’ Er heerst ongelijkheid in zijn stad. Emancipatie is nodig en wordt opgeëist. Maar is ze mogelijk?

PUZZEL

Vandekeybus brengt graag een hele schare elementen en media samen om zijn verhalen te vertellen. Zo wordt film in TrapTown op dezelfde hoogte geplaatst als de dans op scène. Door het intrigerende, uiterst dynamische samenspel tussen beide, lijken de personages voortdurend in en uit het beeld te springen. ‘Ik wou het tweedimensionale beeld even echt maken als het driedimensionale, en daarmee spelen.’

Muzikante Trixie Whitley, die zingt en een personage speelt, en de muziek van de jonge Brusselse groep Phoenician Drive  dragen bij tot de voortstuwende energie van de voorstelling. Het moet een gigantische puzzel geweest zijn om al die elementen te laten klikken? ‘Dat was het zeker’, beaamt  Vandekeybus. ‘Ik ben er een jaar mee bezig geweest om het allemaal te bedenken.’ De ontmoeting met het architectenduo Gijs Van Vaerenberg heeft een belangrijke rol gespeeld. ‘Ik was op zoek naar een geschikte locatie voor de filmopnames, een soort van abstractie van een stad. Op de site van C-Mine vond ik dat fantastische labyrint van hen. Ik heb hen gecontacteerd met de vraag of ik daar mocht filmen.’ Het mocht. Het architectenduo tekende ook voor de scenografie, waardoor film en decor een geheel vormden.

De tekst in de voorstelling is van Pieter De Buysser. ‘Ik was erg getoucheerd door het vervolg op Medea dat hij ooit schreef. Pieter is veel meer een man van woorden en gedachten, ik ben meer van de beelden en de actie. Met iemand samenwerken die zo anders in elkaar zit, is vaak een beetje een gevecht. Maar juist dan kun je van elkaar leren. Dat vind ik interessant.’

TERUGKIJKEN, VERDER GAAN

Je kunt TrapTown zien als een vervolg op Ultima Vez’ voorstelling Blush uit 2002. ‘In Blush springen we in het beeld en zwemmen we weg. Veel mensen vroegen me om die voorstelling opnieuw te doen, maar dat wou ik niet.’ Het principe van interactie tussen beeld en live weer oppikken en daar een stap verder in gaan, dat leek Vandekeybus een veel aantrekkelijker idee. ‘Ik heb intussen 36 voorstellingen gemaakt in een ritme van altijd maar verder en verder. Het zit niet in mijn natuur om vaak terug te blikken of iets te herhalen van wat ik eerder deed. Maar ik besef wel dat het goed is om af en toe terug te kijken, want dan pas voel je: wow, we hebben toch best wel mooie dingen gedaan… Doordat er tijd is over gegaan, bekijk je je oudere werk ook anders. Dan zie je vanzelf nieuwe mogelijkheden en groeit er iets compleet anders uit eenzelfde basisidee.’ Uit diezelfde gedachte komt ook de volgende productie voort, die Vandekeybus onomwonden Traces noemt, en die in december in première gaat. ‘Daarvoor ga ik expliciet kijken naar mijn eigen sporen, om uit te vissen hoe ik daar nu verder mee kan.’

WO • 25 SEP • 20.30
TrapTown
Ultima Vez/ Wim Vandekeybus
Dilbeek, CC Westrand, 02 466 20 30