01 jun '21

Aan de poort van het Pajottenland

6549
door Herman Dierickx
Voor de laatste aflevering in onze reeks over Trage Wegen trekken we naar de regio Asse-Ternat-Sint-Ulriks-Kapelle, ten noorden van de E40. Je kan het voorgestelde traject volgen of het avontuur opzoeken en zelf de weg vinden.

Het voordeel van deze streek is dat er veel Trage Wegen liggen die een uitstapje waard zijn. Het geeft een mooi voorbeeld van de ruimtelijke ordening in de Rand, met veel mooie maar ook wat minder mooie plekjes. Voor de gelegenheid gaan we op verkenning met een ander wandelconcept in ons achterhoofd. In plaats van een duidelijke wandelroute te volgen, maken we van de gelegenheid gebruik om de streek te doorgronden.

De hoofdbrok bevindt zich deze keer in de vallei van de Nieuwe Molenbeek. Als je mee uitwaaiert naar het noordwesten tot aan de Edingensesteenweg heb je in ieder geval het groenste deel gehad. De voetweg Mazier is een interessante piste om door te dringen tot in het hart van het gebied. Via Zetsel en vele andere voetwegen kom je aan de grens tussen Asse en Dilbeek. Als je er zin in hebt, steek je in oostelijke richting door tot in het pittoreske Bekkerzeel.

Als je er dan nog niet genoeg van hebt, wandel je verder naar het noorden tot in Kobbegem, of maak je rechtsomkeer naar het uiterste westen richting Asbeek. Dat ligt dan wel al voorbij de Edingensesteenweg, maar het blijft een van de mooiste plekjes van Asse en ruime omgeving. Vandaar zwaai je mee naar het zuiden richting Essene, en vooraleer je daar aankomt, ben je weer heel wat mooi natuurschoon tegengekomen.

Dubbel beeld

Welk pad of weg je aan de poort van het Pajottenland ook volgt, je komt mooie landschappen tegen. Maar realiseer je ook dat het geen eenduidig plaatje vol rozengeur en maneschijn is. De jongste jaren valt er bijvoorbeeld heel wat verbetering te noteren op het vlak van waterkwaliteit in de meeste waterlopen, maar toch laat die kwaliteit nog te wensen over. De bosjes en kleinschalige landschappen zijn de voorbije decennia zwaar toegetakeld, maar er blijven nog prachtige groene aders en landelijke zones over. Het beeld is dubbel.

Maakbare natuur

Als je door Asbeek wandelt, zie je tot wat de mens in staat is mits er goede plannen zijn om de groene infrastructuur te verstevigen. Vooral onder impuls van het Regionaal Landschap Brabantse Kouters en verschillende privé-eigenaars is daar de jongste vijftien jaar toch heel wat gerealiseerd. Critici die vinden dat maakbare natuur een utopie is, krijgen hier ongelijk, want de fauna en flora tieren er dat het een lieve lust is. Dat het dan niet om the real wild thing gaat, spreekt voor zich. Die heb je in Vlaanderen, en zeker in de Rand, sowieso niet meer. De kans dat die ooit terugkomt, is onbestaande. Dat moeten we – vrees ik – aanvaarden.

Als je de zaak zo bekijkt, dan biedt dit landschap op veel plaatsen nog een waardig alternatief. Bij mijn verkenning viel het mij weer op hoeveel wandelaars deze streek weten te smaken. Zo ontmoette ik een koppel met twee kinderen die tijdens deze barre coronatijden in deze regio al meer dan 100 km had gewandeld. ‘En nog krijgen we er niet genoeg van’, stelden ze vast. En, kunnen de kinderen van 12 en 14 daarmee om? ‘Jazeker. We kunnen hier zoveel paden bewandelen, in weer en wind, zodat het telkens wat avontuur is om hier naartoe te komen’, antwoordden ze enthousiast. ‘We zijn hier zelfs al een paar keer met de mountainbike gepasseerd, en ook dat viel reuze mee. Op ons eentje zouden we dit niet doen, maar onze ouders doen niets liever dan de buitenlucht opzoeken. Het Pajottenland raak je nooit beu.'

Op den willen boef

Deze regio is super geschikt om eens onvoorbereid je buikgevoel te volgen en te zien waar de dag je brengt. Met of zonder kaart maakt dan even niet uit, al moet het bij mij toch altijd met. Ik wil liefst zien hoe de omgeving er uitziet, maar dat is absoluut geen must. De wirwar van kleine en grotere wegeltjes biedt meer dan genoeg mogelijkheden om een halve of zelfs een dag te vullen. Mooi weer of niet, maakt in feite niet uit. Die veldwegen zijn in alle weersomstandigheden leuk om af te stappen. Toen er een paar maanden geleden sneeuw lag, was het even zoeken naar het juiste traject, maar laat dat dan maar een deel zijn van het avontuur.

Hier zie je dat nog de helft van Vlaanderen landbouwgrond is, en dat de klimaatverandering ook hier haar tol eist. De droge gronden in het voorjaar zijn geen cadeau voor de ingezaaide vruchten op het veld, en het wordt elk jaar erger. Waar moet dat naartoe? En dan hebben we het nog niet over de echt natte natuur die het de voorbije jaren sterk te verduren kreeg. Maar al wandelend verdwalen in het Pajottenland is echt wel een aanrader. Nog een tip: om het lawaai van de autosnelweg te vermijden, wandel je dit traject best bij wind uit noordelijke richting.