Op zijn identiteitskaart staat Ukkel als geboorteplaats, maar Bruno Vansumere is vooral op en top Rodenaar, de gemeente waar hij al zijn hele leven woont. ‘Tot op de dag van vandaag heb ik geen reden gevonden waarom ik Sint-Genesius-Rode zou verlaten. Ik woon op een rustige plek in een mooie gemeente waar alles binnen handbereik is.’

CREATIEF

Een creatieve duizendpoot, zo kan je Vansumere omschrijven. ‘Ik geef les aan het 4e leerjaar in de gemeentelijke basisschool Wauterbos. Daarnaast maak ik deel uit van Het Kinderuur, een toneelvereniging die al meer dan een halve eeuw bekend is om zijn sinterklaasvertellingen. Vorig jaar hebben we zes keer GC de Boesdaalhoeve uitverkocht, maar ook elders in Vlaanderen staan we op de planken. Verder doe ik onder meer poppenkastvoorstellingen waarmee we op jaarmarkten optreden. Het kan best druk worden, maar dat geeft niet. Het is vooral heel tof om te doen.’

'We klagen met zijn allen over te druk autoverkeer, maar we zijn er ook allemaal zelf een beetje schuldig aan.'

Het kan bijna niet anders dat Bruno een cultuurliefhebber is. ‘Natuurlijk. Als inwoner van de Rand mogen we op dat gebied niet klagen. In een straal van enkele kilometers heb je GC de Moelie, CC de Meent en GC de Boesdaalhoeve. Onregelmatig regelmatig gaan we naar optredens of voorstellingen kijken. Het aanbod is goed, voldoende gevarieerd. Vooral de jazzprogrammatie in de Meent kan ik waarderen.’

VAN SLAPEN NAAR WAKKER

‘Ik hou van activiteit in een gemeente, met plekken waar de inwoners elkaar kunnen ontmoeten. Het is dan ook bijzonder jammer dat het vorige gemeentebestuur, naar mijn gevoel, van Sint-Genesius-Rode een slaapgemeente heeft gemaakt. Er is veel doodgebloed omdat de gemeente er onvoldoende aandacht leek aan te schenken. Het doet mij dan ook deugd dat het nieuwe bestuur opnieuw leven in de brouwerij probeert te brengen. Dat is belangrijk voor een gemeente.’

SAMEN LEVEN

Wat maakt, volgens Vansumere, de Rand uniek? ‘Moeilijke vraag, maar ik denk wel het feit dat de mensen uit verschillende culturen hier een manier proberen te vinden om met elkaar samen te leven. Trouwens, dat lukt almaar beter, vind ik. Als we gaan wandelen bijvoorbeeld zijn er steeds meer mensen die je zowel in het Frans als in het Nederlands begroeten. Anderstalige kinderen op school doen hard hun best om de taal onder de knie te krijgen, hun accentje moet je erbij nemen. Sommige Franstaligen spreken zelfs mooier Nederlands dan vele anderen omdat ze het belang ervan inzien.’

‘Wat ook typisch is aan onze regio: de verdere verstedelijking. Dat brengt bij sommigen toch een aantal frustraties met zich mee, net als het toenemende verkeer soms op de heupen werkt. Op de Zoniënwoudlaan is het vaak geen pretje om te rijden. De centrale verkeersader, die door de gemeente snijdt, slibt regelmatig volledig dicht. Maar je kan het ook omdraaien: ik zou bijvoorbeeld te voet naar de winkel kunnen gaan, toch neem ik vaak de wagen. We klagen met zijn allen over te druk autoverkeer, maar we zijn er ook allemaal zelf een beetje schuldig aan.’