'Ik heb steeds meer het gevoel dat ik aan het sterfbed van een moeder zit’, omschrijft schrijver David Van Reybrouck de tanende biodiversiteit in De Standaard van 11 september.

De meesten van ons hebben inmiddels hun twee vaccinprikken gekregen. Mijn eigen ervaring in vaccinatiecentrum Bolwerk in Vilvoorde was er eentje om in te kaderen. Nog nooit kwam ik op drie kwartier tijd in contact met zoveel vriendelijke en behulpzame mensen.

Op 20 april zag ik voor het eerst een sproeier een gazon besproeien. 20 april! Er zullen er nog veel volgen dit jaar, want het belooft weer een droog seizoen te worden, nu al voor de zesde keer op rij.

Begin mei keert de nachtegaal traditioneel terug uit zijn Afrikaanse overwinteringsgebieden. De tot de verbeelding sprekende zanger komt echter in steeds kleinere aantallen onze ruige bosvegetatie verblijden met zijn onnavolgbare muziekconcerten.

De citroenvlinder is onze langst levende dagvlinder als volwassen dier.

Op mijn wandelingen en fietstochten in de Rand kreeg ik de laatste tijd opnieuw een indringend beeld van de lokale ruimtelijke ordening. Ongelooflijk wat voor een mozaïek dat is. Alles wisselt af met alles, om het kort samen te vatten.

Inmiddels rijd ik 44 jaar met de fiets naar het werk. Toen was ik als tweewieler meestal moederziel alleen op de baan, te midden van de vele auto’s. Hier en…

In de laatste volle week van september begon het plots te regenen. Zestig millimeter op zeven dagen. Tevoren bleef het drie volle weken kurkdroog.

Volgens Gerardo Ceballos, gerenommeerd Mexicaans conservatiebioloog, stevenen we af op een regelrechte biodiversiteitscrisis die tegen 2050 een zodanig hoogtepunt bereikt dat zelfs de mensheid in gevaar komt.

De wereld heeft er weer een nieuwe hype bij. Voedselbossen. Zij krijgen alle aandacht, meer bepaald het feit dat je er letterlijk en figuurlijk de vruchten van kunt plukken.

Elk jaar rijden er meer robot maaiers rond in onze tuinen. Onophoudelijk schuimen ze de gazons af om het laatste grassprietje dat 3 millimeter boven het andere uitkomt vakkundig een kopje kleiner te maken. Zo krijg je diepgroene woestijnen waar geen enkele soort het kan uithouden, behalve het gras.

Tim Flannery, gerenommeerd Australisch paleontoloog en bioloog, schreef in 2001 (tweede druk in 2019) een boek over de ecologische geologie van Amerika. In 2018 deed hij dat nog eens over, maar dan over Europa.

We hadden beloofd om jou op de hoogte te houden van het wel en wee van een vogelnest waar kraaien en eksters hard om bikkelden, en waar de kraaien vorig jaar na heroïsche gevechten hun poot op legden.

Exact een jaar geleden was er op honderd meter van mijn appartement in Vilvoorde een genadeloze strijd aan de gang om een nest in een zwarte els. Weken aan een stuk bikkelden een groep kraaien en een ekster koppel om het eksternest dat enkele jaren naeen hun vaste stek was.

Voor de gelegenheid fietste ik van Vilvoorde naar Antwerpen, langs de nieuwe fietsostrade F1. Deze tocht leverde veel interessante informatie op. Zo vond ik het deel tussen Vilvoorde en de Brusselsesteenweg in Zemst bijzonder goed, met aangename trajecten langs de Zenne. Alvast een geweldige opsteke

Als je het nog niet zou gedaan hebben, is het hoog tijd. Breng snel die voedertafel en vetbollen voor vogels naar buiten en leg er allerlei zaden bij, zodat verschillende vogelsoorten ervan kunnen profiteren.

Dat bijen de jongste jaren in het middelpunt van de belangstelling staan, is een understatement. Tegenwoordig vind je in elk magazine, krant of nieuwssite tekst en uitleg bij het wel en wee van deze bijzonder interessante insectengroep.

Onlangs diepte ik nog eens een van mijn favoriete boeken op. Het heet 'De Vijver' en is geschreven door Gerald Thompson en Jennifer Coldrey. De foto’s zijn van George Bernard. Het is uit het Engels vertaald door Pieter Van Dooren, een collega-journalist van De Standaard die onlangs met pensioen ging

Dit jaar blijft het wel erg rustig in onze wegbermen. Op bloeiende vlinderstruiken en talloze bloemen, zoals margriet en knoopkruid, is geen vlinder, bij of zweefvlieg te zien. Angstaanjagend, want vorige jaren zag je het kleine grut al zienderogen achteruit gaan.

De voorbije jaren neemt mijn frustratie alsmaar toe. Het aantal projecten waar de natuur beter moet van worden, is niet meer te tellen.

In de loop van de voorbije jaren vroegen mensen me veel raad om een zo natuurlijk mogelijk poeltje aan te leggen. Af en toe loop ik nog eens langs om te kijken wat er van geworden is. Dikwijls valt het mee, ondanks de meestal beperkte oppervlakte.

Een paar maanden geleden verscheen een standaardwerk over de zweefvliegen van de Lage Landen.

Het was me wel het jaartje, 2018. Heet, gortdroog, verrassend. Een bevestiging van de voorspelde klimaattrends. Verrassend? Ja, om vele redenen, onder meer omdat er op het terrein één duidelijke winnaar uitsprong die het overal fantastisch goed heeft gedaan.

Het voorbije jaar werd door heel wat wetenschappers grondig gefileerd om na te gaan welke zoal de invloeden zijn van een warm en droog jaar op ons dagvlinderbestand. Een interessante oefening, want de verwachting is dat we meer van dat soort seizoenen gaan krijgen.

Onlangs verscheen een boek over het intussen zowat wereldberoemde Hallerbos. Alweer. En toch. Heel wat schrijvers en fotografen zetten hun beste beentje voor om een uitgebreid en divers werk te maken dat ongetwijfeld in de smaak zal vallen van heel wat geïnteresseerden.